"Proszę weźcie znów ufnie do rąk koronkę różańca, odkrywając na nowo w świetle pisma świętego jego przeogromną moc". Jan Paweł II list apostolski „Rosarium Virginis Mariae”
Nim powstał żywy różaniec, znany był tzw. wieczny różaniec. Został on założony w Bolonii w 1635 roku przez o. Tymoteusza Ricci. Obliczył on, że rok ma 8760 godzin. I o każdej godzinie ktoś inny może odmówić różaniec. Wierni na ochotnika zgłaszali się, wyznaczając sobie godzinę dnia czy też nocy raz w roku. Raz w roku odmówić różaniec, to nie taka znowu wielka ofiara. Zgłosiło się bardzo wielu. W drodze losowania wybierano dzień i godzinę. Na przykład ówczesny papież Urban VIII wylosował dla siebie godzinę 11 w nocy 22 maja 1643 roku.
Żywy różaniec – dziś tak popularny – założyła Służebnica Boża Paulina Maria Jaricot, w Lionie 1926 roku. Zatwierdził go papież Grzegorz XVI w 1832 roku. Licząc się z sytuacją współczesnego człowieka, że jest on ciągle zagoniony i zapracowany, wpadła założycielka na pomysł, aby zobowiązać członków do odmawiania jednej tylko dziesiątki różańca każdego dnia. Na to stać każdego, nawet najbardziej zajętego pracą chrześcijanina. Członkowie są tak zorganizowani, że razem tworzą grupy: dotychczas po 15 osób, od roku 2002 po 20 osób tak, by był przez nich odmówiony cały różaniec (4 części czyli 20 tajemnic). Obecnie do żywego różańca należą miliony osób w Polsce. W naszej parafii mamy 11 róż, które swoją modlitwą wspierają naszą wspólnotę parafialną i cały w Kościół w jego ziemskiej pielgrzymce, w drodze do domu Ojca.
Różaniec
Bierzemy do ręki różaniec i odmawiamy go. Czy wiemy jak bogatą historię ma on i jaką przebył drogę, by trafić do naszych rąk w takiej postaci, w jakiej go znamy i odmawiamy?
Chrześcijanin to człowiek modlitwy. Ale nie tylko on. Bóg wpisał w serce każdego człowieka potrzebę modlitwy. Modlitwa jest znana więc nie tylko w chrześcijaństwie. Widzimy modlącego się katolika, prawosławnego i protestanta. Ale widzimy też buddystę, judaistę i muzułmanina, który z szacunkiem i pokorą czołem dotyka ziemi, a także poganina – wyznawcę religii plemiennych, choć słowo to potocznie odnosimy do człowieka bez wiary, wręcz bezbożnego.
Modlitwa towarzyszy człowiekowi w jego życiu w różnej bogatej formie i swoich przejawach. Każda ze znanych modlitw ma swoją długą i ciekawą historię. Tak było też z różańcem.
Historia
Wielowiekowa tradycja Kościoła przypisuje powstanie różańca w XIII wieku św. Dominikowi z Zakonu dominikańskiego w jego walce z herezjami, czyli poglądami przeciwnymi wierze.
Różaniec istniał jednak na długo przed św. Dominikiem, co nie umniejsza jego roli w krzewieniu i spopularyzowaniu tej modlitwy w całym Kościele. Zwyczaj odmawiania różańca jest bardzo dawny. Sięga czasów przed narodzeniem Chrystusa. Różaniec powszechnie stosowali w Indiach wyznawcy Wisznu i Siwy, także wyznawcy Buddy, Lamowie w Tybecie, a nawet mahometanie w Syrii i Afryce Północnej. Jakie zdziwienie było św. Franciszka Ksawerego, kiedy zobaczył w Japonii coś podobnego do katolickich różańców.
Różaniec jako taki nie powstał w Kościele Katolickim, ale istniał dawno przed nim i jest własnością wielu narodów i religii. Miał on też różne formy w różnych religiach. W Chinach były nim sznury z węzłami. Podobną formę miały sznury bramińśkie. Różaniec indyjskich Siwitów miał formę sznurków z nanizanymi perełkami owocu aksza i składał się z różnej liczby paciorków. Podobne różańce mieli i mają dotąd mnisi buddyjscy. Różańce te ułatwiały modlitwę, zwłaszcza gdy pewne formuły się często powtarzały.
W historii Kościoła czytamy o pierwszych pustelnikach, że wyznaczali sobie do codziennego odmawiania 100 i więcej ojcze nasz lub też innych pacierzy. Posługiwano się do odliczania modlitw sznurkami z węzłami lub sznurkami z nanizanymi na nich pętelkami albo kawałkami drewna.
Od XII wieku upowszechnia się w kościele zwyczaj odmawiania Pozdrowienia Anielskiego w jego pierwotnej wersji, czyli jego pierwsza część. Różaniec w postaci wielokrotnego odmawiania takiego Pozdrowienia Anielskiego upowszechniał św. Dominik. Jednak różaniec w obecnej formie ustalił się dopiero w wieku XV dzięki dominikaninowi błogosławionemu Alanusowi a la Roche. Zaś w 1569 roku papież dominikanin św. Pius V ujednolicił i zatwierdził dla całego Kościoła formę różańca świętego. Odtąd w całym kościele różaniec składa się z 15 tajemnic podzielonych na trzy części: radosną, bolesną i chwalebną. I tak było do roku 2002. 16 października 2002 roku Sługa Boży papież Jan Paweł II dodał część IV różańca – tajemnice światła.
Różaniec jest najpopularniejszą modlitwą wiernych Kościoła Katolickiego. Spopularyzowali tę modlitwę Święci Pańscy, gdyż była ona ich ulubioną modlitwą i nie rozstawali się z nią nigdy. Najbardziej do rozpowszechnienia tej modlitwy przyczynili się sami papieże, a pośród nich Pius V, który ustanowił Święto Matki Boskiej Różańcowej 7 października po zwycięskiej bitwie morskiej nad Turkami pod Lepanto w roku 1571.
Do spopularyzowania tej wyjątkowo pięknej modlitwy przyczyniły się też bractwa różańcowe. Miały one ongiś w Polsce wielkie znaczenie. W księgach bractw różańcowych można oglądać imiona królów polskich: Zygmunta Starego, Zygmunta II Augusta, Stefana Batorego, Władysława IV, Jana III Sobieskiego i Stanisława Leszczyńskiego. Są też wpisani znani wodzowie i hetmani polscy, jak np.: Stefan Czarniecki, Stanisław Żółkiewski, Karol Chodkiewicz, Tadeusz Kościuszko, czy Kazimierz Pułaski.
Wreszcie do spopularyzowania tej modlitwy przyczyniły się również objawienia Najświętszej Maryi Panny z różańcem w ręku, polecającej usilnie odmawianie tej modlitwy. Tak było w Lourdes 1858 roku, w Fatimie 1917 roku, w Pompejach koło Neapolu w roku 1875 i w wielu innych miejscach, także w Polsce.
Bulle papieskie począwszy od papieża Sykstusa IV wspominają o różańcu złożonym jedynie z 15 Ojcze Nasz i 150 Zdrowaś. Dopiero Pius V bullą z dnia 17 marca 1569 r. Po raz pierwszy zwraca uwagę, że rozważanie tajemnic z życia Pana Jezusa jest warunkiem koniecznym do otrzymania odpustów. Różaniec więc uzupełniono rozważaniem tajemnic.
wiara
